W Irlandii spotyka się i spożywa trzy rodzaje ostryg: rodzimą lub europejską ostrygę jadalną (Ostrea edulis), portugalską ostrygę skalną (Crassostrea angulata) oraz ostrygę pacyficzną (Magallana gigas lub Crassostrea gigas). Ostryga portugalska została wprowadzona w XIX wieku, ale obecnie nie jest hodowana komercyjnie w Irlandii. Wszystkie nazwy przypisane do różnych gatunków ostryg czasami mogą być nieco mylące, ale jedno jest pewne, że jedyne dwie nazwy, które trzeba zapamiętać, to irlandzka ostryga skalna (Magallana gigas) i rodzima ostryga jadalna (Ostrea edulis), które obecnie są hodowane w Irlandii. Irlandzkie ostrygi nazwa się „oisre”.
Irlandia to doskonałe miejsce do hodowli ostryg, mając do dyspozycji ponad 7000 km silnie wciętego wybrzeża i deszcz filtrowany przez obszar 12 000 km2 torfowisk. Hodowla ostryg w Irlandii sięga XIII wieku, ale spożywanie ostryg w Irlandii jest tradycją trwającą od ponad 4000 lat.
Ostrea edulis
Muszle owalne lub kształtu gruszki, białe, żółtawe lub kremowe w kolorze, z chropowatą powierzchnią pokazującą blade brązowe lub niebieskawe pasy skupione wokół środkowego punktu prawej muszli. Dwie muszle różnią się pod względem kształtu i wielkości. Lewa jest wklęsła i przytwierdzona do podłoża, podczas gdy prawa jest prawie płaska i pasuje do wnętrza lewej muszli. Wewnętrzna powierzchnia jest gładka, biaława lub niebieskoszara.
Crassostrea angulata
Portugalska ostryga ma muszlę o kształcie z grubsza trójkątnym, o maksymalnej długości 10-15 cm. Muszla składa się z dwóch muszli, które są połączone więzadłem zawiasowym. Zewnętrzna strona muszli jest zazwyczaj chropowata i nieregularna, z wyraźnymi grzbietami i bruzdami. Wewnętrzna strona muszli jest gładka i perłowa, z głębokim wgłębieniem w kształcie miseczki.
Ostryga ta widnieje na Czerwonej Liście IUCN, ponieważ uważa się ją za szeroko rozpowszechniony i obfity gatunek bez znanych istotnych zagrożeń. Jednak lokalne populacje zostały dotknięte nadmiernym połowem, utratą siedlisk i wybuchami chorób. Dlatego trwają działania mające na celu ochronę i przywrócenie populacji ostryg w dotkniętych obszarach.
Magallana gigas
Muszla tej ostrygi różni się znacznie w zależności od środowiska, w którym jest przebywa. Jej duże, zaokrąglone fałdy promieniste są często niezwykle chropowate i ostre. Dwie muszle są nieco różne pod względem wielkości i kształtu, przy czym prawa muszla jest umiarkowanie wklęsła. Kolor muszli jest zmienny, zazwyczaj jasnobiały lub kremowy. Dojrzałe okazy mogą mieć od 80 do 400 mm długości.
Tarło u ostrygi pacyficznej występuje przy temperaturze 20°C. Ten gatunek jest bardzo płodny, samice uwalniają około 50-200 milionów jaj. W regularnych odstępach czasu (z częstotliwością 5-10 razy na minutę) podczas pojedynczego tarła. Przypuszcza się, że wzrost temperatury wody jest głównym sygnałem inicjującym tarło. Ponieważ wzrost temperatury wody latem powoduje wcześniejsze tarło u ostrygi pacyficznej.
Ostrygi Irlandzkie
Irlandzkie ostrygi są cenione ze względu na swoje wyjątkowe właściwości smakowe. Mają delikatny, ale wyrazisty smak morski, który jest równocześnie słodki i słony. Ostrygi z Irlandii są znane ze swojej świeżości i doskonałej jakości. Ich miąższ jest bogaty, kremowy i ma gładką teksturę. Ostrygi te mają również nuty delikatnej orzechowości, które dodają im charakteru. Warto zauważyć, że smak ostryg może różnić się nieco w zależności od regionu, w którym są hodowane.
Irlandzkie ostrygi są często podawane surowe na skorupce lub lekko podgrzewane. Można je także grillować, smażyć lub gotować. Mogą być serwowane z cytryną, sosami (jak sos mignonette) lub bez żadnych dodatków, aby cieszyć się ich naturalnym smakiem. To wyjątkowe połączenie słodko-słonego smaku, kremowej konsystencji i delikatnej orzechowości sprawia, że irlandzkie ostrygi są popularne wśród miłośników owoców morza. Stanowią też wykwintną przekąskę lub danie główne w restauracjach na całym świecie.